Η γυναίκα του πρωτομάστορα δεν χρειάστηκε να θυσιαστεί αυτή τη φορά για να θεμελιωθεί το έργο της καταγραφής 1.500 πέτρινων γεφυριών σ' όλη την Ελλάδα. Ο Γιώργος και η Εύη Μπεληγιάννη θυσίασαν δέκα χρόνια από τη ζωή τους περπατώντας σε βουνά και χαράδρες αναζητώντας ένα ένα τα τοξωτά πέτρινα γεφύρια, τα μοναδικά αυτά δείγματα λαϊκής αρχιτεκτονικής που αντιστέκονται στη φθορά του χρόνου.
Ξεκίνησαν τη φωτογράφηση πιστεύοντας πως θα βρουν τα περισσότερα πέτρινα γεφύρια στην περιοχή της Ηπείρου και της Πίνδου. Θα πήγαιναν εκεί, θα έβρισκαν καμιά διακοσαριά και θα ξεμπέρδευαν.
Και στα νησιά
Ομως, «ύστερα από πέντε χρόνια αναζητήσεων, διαπιστώσαμε ότι πέτρινα γεφύρια έχει όλος ο ελληνικός χώρος, συμπεριλαμβανομένων και των νησιών». Επρεπε να ταξιδέψουν πολύ μακρύτερα. Τα πέντε χρόνια έγιναν δέκα για την ολοκλήρωση ενός έργου ζωής, όπως είναι «Τα πέτρινα τοξωτά γεφύρια της Ελλάδος», που εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Μίλητος».
Τα χειροποίητα αυτά στολίδια της ελληνικής υπαίθρου, κηρυγμένα διατηρητέα μνημεία τα περισσότερα, έχουν χτιστεί από σπουδαίους μάστορες των 17ου, 18ου και 19ου αιώνων. Συνδέθηκαν με τις παραδόσεις του λαού μας, έγιναν θρύλοι και τραγούδια, ενώ μερικά από αυτά αφηγούνται σημαντικά γεγονότα της νεότερης ιστορίας μας.
Οι «φύλακες» των γεφυριών, οι απομονωμένοι κάτοικοι της υπαίθρου, τους αντιμετώπιζαν συχνά με επιφυλακτικότητα, αν όχι με καχυποψία, όπως οι ίδιοι εξομολογούνται. «Στα χωριά υπάρχει η αντίληψη ότι στα γεφύρια υπάρχουν κρυμμένοι θησαυροί από χρυσό και λίρες κι έτσι μας αντιμετώπιζαν με μεγάλη δυσπιστία και καχυποψία», λένε, ανακαλώντας στη μνήμη τους τις ουκ ολίγες περιπέτειές τους. Θύματα χρυσοθήρων υπήρξαν πολλά πέτρινα γεφύρια γιατί κάποιοι αναζητώντας θησαυρούς τα κατέστρεψαν.
Απομόνωση
Πέρα από τη δυσκολία περισυλλογής πληροφοριών, είχαν και δυσκολία στην προσέγγιση των γεφυριών, γιατί έχουν αλλάξει οι δρόμοι ανάμεσα σε οικισμούς, ενώ πολλά βρίσκονται σε απομονωμένες και απρόσιτες περιοχές.
«Η απομόνωση που βιώσαμε σε αυτά ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία. Ξέραμε πως σε περίπτωση ανάγκης δεν ήταν εύκολο να εντοπιστούμε. Κανείς δεν ήξερε το ημερήσιο πρόγραμμά μας και κανείς δεν μπορούσε να μαντέψει σε ποια ρεματιά είχαμε χωθεί ψάχνοντας το πολυπόθητο γεφύρι». Και σαν να μην έφταναν αυτά, είχαν και τα τσοπανόσκυλα που, αμάθητα από ανθρώπινη παρουσία, κινούνταν απειλητικά εναντίον τους. Δεν θα ξεχάσουν κάποια τσοπανόσκυλα που τους καταδίωκαν κάποτε στο Πήλιο, όπως και κάτι άλλα που προστάτευαν χασισοφυτείες στην Κρήτη.
«Συνδυάζοντας την αναζήτηση με την περιπέτεια, περιπλανηθήκαμε για δέκα χρόνια στην υπέροχη ελληνική ύπαιθρο και συγκεντρώνοντας παράλληλα πληροφορίες από αξιόπιστες πηγές, εντοπίσαμε συνολικά και καταγράψαμε περίπου 1.500 γεφύρια, έχοντας καλύψει το 99% των πιο αξιόλογων από αυτά».
Ο μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος Γιώργος Μπεληγιάννης και η σύζυγός του Εύη, σπουδασμένη στη Σχολή Δοξιάδη Αρχιτεκτονική Εσωτερικών Χώρων, φρόντισαν έτσι ώστε κάθε φωτογραφία τους να συνοδεύεται από τα τεχνικά χαρακτηριστικά κάθε γεφυριού, την ακριβή θέση και την ιστορία του. Ξεφυλλίζοντας το λεύκωμά τους, πέρα από το θαυμασμό για τον όγκο της δουλειά τους, σου μένει ένα αίσθημα ζήλιας γιατί αυτοί οι δύο άνθρωποι ταξίδεψαν, περπάτησαν, περιπλανήθηκαν, δίψασαν, κυνηγήθηκαν, αλλά τα κατάφεραν να περιηγηθούν τόσους τόπους και κυρίως να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους. Οχι για μας ή για τα παιδιά τους, αλλά για τους ίδιους, για την απόλαυση της ψυχής τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου